şivən

is. <fars.> Fəryad, fəğan, nalə, bərk ağlaşma, matəm, yas. Seyyid, aşiq olalı bilmişəm aşiqlər işin; Ah imiş, nalə imiş, giryə imiş, şivən imiş. S. Ə. Ş.. Bülbül dedi: «– Dünyada o kimdir gülə bir gün; İllərcə zəbun etməyə şən könlünü şivən». H. C.. Şivən etmək (qaldırmaq, qılmaq, qoparmaq, salmaq) – bərk ağlamaq, fəryad qoparmaq, fəğan etmək. Gedərəm, kuyində qıllam şivəni; Yığaram başıma dostu, düşməni. M. P. V.. Sərdarovların evində şivən qopmuşdu. Dörd bacının bircə qardaşının Türküstanda öldüyü xəbəri teleqrafla gəlmişdi. Ə. H.. // Qiyamət qoparmaq, haray salmaq, mərəkə qoparmaq. Əvvəllər evlənmək söhbəti düşəndə Şərif bir tikə narahat olub şivən eləməzdi. C. M.. // Yas, matəm, ağlaşma. Ölüsü bir gün, şivəni min gün. (Ata. sözü). Şivən qurmaq – matəm məclisi qurmaq, yas tutmaq. Namərd müxənnətin boynu vurulsun; Vay düşsün evinə, şivən qurulsun. A. Ə.. Şivən qopmaq – fəryad qopmaq, bərk ağlaşma düşmək. . . Yenicə yatağıma uzanmışdım ki, qonşu evdən acıqlı və yanıqlı bir şivən qopdu. A. Ş.. Bir az əvvəl qəmli və ağır sükuta batmış qadınlardan yenə şivən qopdu. M. Hüs..